Στην αχνή βιοφωταύγεια του μυαλού μου καθρεφτίζονται
όντα περίεργα,φτιαγμένα από καθαρή περιέργεια
και αγάπη!
αγάπη για το άγνωστο, αυτό που έρχεται, το βλέπεις
κι αυτό που θα έρθει όταν δεν κοιτάς,
η αλλαγή!
Αλλά πώς αλλάζει το πράσινο σε κίτρινο κι ένα νεκρό καφέ
χωρίς τον χρόνο!
το ελατήριο ανάμεσα στο πριν και το μετά
συνεχώς ταλαντώνεται και στη μέση
εμείς!
εμείς! που κοιτάξαμε πιο βαθιά τα αστέρια
(αλλά πώς να χαράξεις στ’ αστέρια το όνομα σου;)
που δέσαμε το άτομο στις άκρες των πυραύλων μας
(κρίμα που δεν σκας τόσο εύκολα ένα χαμόγελο όσο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα)
που θερίσαμε με κόπο όσα καλλιεργούμε τόσα χρόνια
μόνο και μόνο για να ταΐσουμε τον Κέρβερό μας
που με τόση χαρά προστατεύει την κακία μας
όταν θέλουμε να την διώξουμε
Συνειρμοί,
τόσοι συνειρμοί
μα κοίτα πώς κυλάει το ποτάμι,
παρασύροντας τις πέτρες
της αμφιβολίας μας!
Και πώς αμφιβάλλεις φίλε μου
-σ’ έχω δει-
όταν το εκκρεμές στο οποίο βρίσκεσαι αιωρείται-
σε πάει και σε φέρνει!
από την ζωή στο θάνατο συνέχεια
και θέλεις να κατέβεις
για να υπάρξεις χωρίς ζωή και θάνατο
μίζερε!
πώς τολμάς!
Η ζωή είναι ο καρπός
και ο θάνατος μαχαίρι που το κόβει!
μα πώς θα φας το φρούτο αν δεν κοπεί;
Πολλά ερωτήματα, κοιμήσου!
μην απαντάς ακόμα
μα αύριο να θυμάσαι την ερώτηση
αυτή έχει σημασία τελικά και όχι η απάντηση!
Υ.Γ.Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στον ra.ka.ma.hi. Πρόκειται για μια μαλακία που γράφτηκε μπας και μπεις να γράψεις!
Hormonally imbalanced! (aka Serotonin Addicted)