Το μελάνι. Μαύρο, κατάμαυρο. Γράφει. Και τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, οι αιώνες περνάνε. Περνάνε και φεύγουν. Δεν ξανάρχονται ποτέ πίσω. Τίποτα δεν αλλάζει. Εκτός αν δ…

Κάποιοι άνθρωποι είναι απάνθρωποι. Οι απάνθρωποι είναι άνθρωποι. Οι άνθρωποι γίνονται απάνθρωποι. Οι απάνθρωποι ξαναγίνονται άνθρωποι. Θέλει κόπο μάλλον. Όμως γίνεται. Γίνονται περισσότερα απ’ όσα νομίζεις, απλά εσύ βάζεις ένα όριο για να δικαιολογήσεις την δειλία σου. Αχ πόσο λατρεύεις αυτά τα όρια και τα κουτάκια που σε απενοχοποιούν από την μικροαστική σου πραγματικότητα. Και πάντα γίνεται κάτι μέχρι εκεί που το πας εσύ. Οι άλλοι και αυτό.. και εκείνο.. και γι’ αυτό τα κάνουν αυτά.. Αλλά εγώ τι να κάνω.. Στην… Θέλει κόπο, κάτι που είμαστε προγραμματισμένοι να αποφεύγουμε. Ρομπότ, ανέκφραστες μαρ…

Αύριο, είναι καινούργια μέρα. Κ-Α-Ι-Ν-Ο-Υ-Ρ-Γ-Ι-Α-. Καιρός να συμβαδίσεις μαζί της. Η ρουτίνα δεν εμπεριέχει κάτι καινούργιο. Το περιεχόμενο της ρουτίνας είναι σαν μια εφημερίδα που έχει κρύψει ο παππούς σου κάτω από το κρεβάτι. Μια εφημερίδα του 1985. Δεν τον ρώτησες ποτέ γιατί τις μαζεύει. Για ρώτα.. Το σενάριο της ρουτίνας χιλιοπαιγμένο, σαν μια χολυγουντιανή ταινία του σαββατοκύριακου που γεμίζει ανούσια, ένα ούτως η άλλως ανούσιο δίωρο σου. Από αυτές με τα μεγάλα βυζιά, τις εύκολες ηθικολογίες και τους χαζούς ρομαντισμούς. Σίχ…

Η εμφάνιση της δεν εμπεριέχει τίποτα εντυπωσιακό. Είναι ότι πιο κοινότοπο κυκλοφορεί εκεί έξω. Πάντα κοστουμαρισμένη, στυλιζαρισμένη, ατσαλάκωτη και με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Τα καταλαβαίνεις τα ψεύτικα χαμόγελα.. Και πάντα πρόθυμη να σχολιάσει οτιδήποτε παρεκκλίνει. Ας κράξουμε αυτούς που κάνουν πάντα αυτά που φοβ..

Τελικά είσαι ότι διαλέγεις. Στο χέρι σου είναι όλα τα χαρτιά. Το ότι δεν θα μπεις σε καμιά παρτίδα, είναι δικό σου πρόβλημα. Έτσι θα περάσει η ζωή σου, δίνοντας λίγο λίγο από το απόθεμα σου μέχρι το τέλος, αρνούμενος να παίξεις. Αρνούμενος να νιώσεις την απλή χαρά του παιχνιδιού, επειδή φοβάσαι μήπως χάσεις. Που να ήξερες ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα τελικά.