Μια τρύπα, δύο τρύπες, βάζεις τα ματάκια σου και κοιτάς προσεχτικά. Και τι βλέπεις?Μυρμήγκια πολυπληθή, πεινασμένα και αγχωμένα να τρέχουν, να μπαίνουν σε λεωφορεία, να ξεδιψάνε σε μαγαζιά. Και όσο πίνουν, τόσο διψάνε περισσότερο. Δίμετρα μυρμήγκια που έχουν χάσει την έννοια του συνόλου που περικλείει και αγκαλιάζει αρμονικά την ατομικότητα. Σε ροζ φόντο, με μωβ σύννεφα και γαλάζια δέντρα ίσως ήταν αλλιώς τα πράγματα! Τα αεροπλάνα είναι οι εχθροί μας. Βρέχει και κόκκινες σταγόνες τρυπάν το κορμί σου. Η ομπρέλα είναι άχρηστη εδώ πέρα. Αυτά τους έμαθαν να χρησιμοποιούν τον αυτόματο πιλότο, να μην κοιτάνε μπροστά τους, να εγκλωβίζουν τον εαυτό τους σε μια ατέρμονη, επαναλαμβανόμενη, ψυχοφθόρα λούπα. Γάμα τη βροχή και βγες μπροστά κάποιος πρέπει να βγει. Κλείσε τα μάτια για να δεις καθαρά. Ο ήλιος καίει, τεράστιοι βράχοι ορθώνονται ψηλά και ένας ορειβάτης χωρίς εξοπλισμό αρχίζει να ανεβαίνει. Και όμως όσο ανεβαίνει, οι βράχοι μεταμορφώνονται σε σκαλοπάτια. Σε λίγο θα φτάσει στην κορυφή που δεν τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξεις. Ει πρέπει να χαίρεσαι για αυτόν! Βάζεις το χέρι στην τσέπη και ακούς το αναμενόμενο γλυκό κουδούνισμα. Ίσα, ίσα για μια μπύρα. Πίσσα σκοτάδι. Λιγοστά φώτα. Σε πλησιάζει μια γυναίκα γύρω στα τριάντα, καλοντυμένη, με μελαγχολικό ύφος και πρησμένα μάτια.
-Σας παρακαλώ θέλετε να σας προσφέρω 8 ώρες και την δημιουργικότητα μιας ημέρας για 30 ευρώ?
Δεν απαντάς κατεβάζεις το κεφάλι και φεύγεις. Ρουφάς την τελευταία τζούρα, πετάς το τσιγάρο κάτω, το πατάς, ξαναπιάνεις τα ψiλά σου, αγοράζεις την μπύρα και γυρνάς σπίτι. Ανοίγεις την τηλεόραση. Ένας καλοντυμένος δημοσιογράφος με το γνωστό παγωμένο και γλοιώδες ύφος ανακοινώνει
-Παραμείνετε στους δέκτες σας μέχρι τις δώδεκα. Από αύριο η τηλεόραση σταματά να λειτουργεί.
Γελάς, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Σκοτάδι.
Σιωπή.