Εδώ κάνεις το τσιγαράκι σου και χαλαρώνεις. Ότι καλύτερο για να σώσει μια σάπια μέρα. Είναι ωραία και η συννεφιά βλέπεις. Βράδυ, το κρύο να σου χαιδεύει το σώμα. Σοφίτες, μικρά σπιτάκια και μελαγχολικοί δρόμοι. Ταιριάζει να λιώνεις στις μπύρες εδώ πέρα.
~~
Μ’ αρέσει που όλα μοιάζουν πιο τετραγωνοποιημένα εδώ. Επειδή έτσι είναι. Εδώ βλέπεις πιο καθαρά ότι είσαι ένα ποντίκι που γυρνάει αργά αργά τη ρόδα κάθε μέρα, μέχρι να κουραστεί. Και την επόμενη μέρα όταν ξυπνήσει συνεχίζει. Είναι όμορφα όμως. Έχει το φαί δίπλα του τρεις φορές την ημέρα. Και μη βιαστείς το κρίνεις αν δεν έχεις πεινάσει ποτέ.
~~
Είναι τα γαμημένα τα χαρτιά βλέπεις. Οπότε καταλήγεις να παίξεις και συ στο παιχνίδι τους. Τι σημασία έχει; Αφού ξέρεις ότι είσαι πάντα ένας ηθοποιός, ένας ταλαντούχος μίμος. Είσαι έξω από την κοινωνία αυτή, την κοιτάς, την παρατηρείς και την καταριέσαι την ώρα που εξαρτάσαι τόσο βαθιά από αυτή, πράγμα που σε σέρνει βίαια και αυτόματα μέσα της. Ακόμα και την στιγμή που αντικρίζεις ένα πλατύ δρόμο και αυτοκίνητα να περνάνε γρήγορα αγνοώντας σε. Ύστερα, ένας περίεργος μέσα στην αποξενωμένη γυάλα που ζούμε και μας ταΐζουν φόβο, ατομικότητα και ανασφάλεια σταματάει. Ανοίγει την πόρτα και σου δίνει λίγο βενζίνη, ένα μεταφορικό μέσο και φαί καμιά φορά. Εσύ του δίνεις κάποιες ιστορίες και λίγες δόσεις ελευθερίας και ζωής. Ύστερα, σ’ αφήνει λίγο έξω από την πόλη. Εσύ θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι ακόμα καμιά φορά καθώς βλέπεις το αμάξι να απομακρύνεται και ψάχνεις κάπου να κοιμηθείς.
~~
Ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου. Οι συνατομικότητες σου παραμένουν χαμένες στον μικρόκοσμό τους που τον μεγαλώνουν τόσο ώστε να τον παίρνουν στα σοβαρά και ταυτόχρονα τον κρατάνε αρκετά μικρό ώστε να εγκλωβίζονται μέσα.
~~
Μεγαλώσαμε βλέπεις. Τώρα είμαστε εμείς, μόνοι μας. Μοιάζουν λίγο δυσκολότερα τα πάντα. Το μέσο μας ορίζει. Καθοριζόμαστε, μόνο να αντικαθοριζόμαστε μπορούμε. Και να φανταζόμαστε ουτοπικές κοινωνίες, να ετεροκαθοριζόμαστε με κάτι που δεν υπάρχει. Μετά να αργοσβήνουν σιγά σιγά και όλα να γίνονται πιο χαοτικά και αβέβαια.
~~
Υπάρχουμε κάπου σε εκείνα τα αβέβαια. Υπνοβατούμε στις θεωρίες και πνιγόμαστε στις πράξεις. Τα παιδικά και εφηβικά αμαρτήματα μας στοιχειώνουν. Απορροφημένοι στα άγχη, τα κόμπλεξ μας, τους ηθικισμούς και τις φιλοδοξίες μας ξεχνάμε να ζήσουμε. Να αγγίξουμε την στιγμή. Όταν αγγίζεις την στιγμή, η στιγμή γίνεται αιωνιότητα. Μόνο τότε.
~~
Και συνεχίζει να κυλάει η μπάλα. Και συ κουρασμένος από τη ορμητική ροή του νερού αποφασίσεις να πας με το ρεύμα, ξέρεις όμως ότι το τέλος βρίσκεται αναπόφευκτα κοντά. Τι σημασία έχει, μπορείς να το ορίσεις σαν αρχή. Όλα εσύ δεν τα δημιουργείς; Είσαι ότι νομίζεις ότι είσαι. Είσαι ότι κάνεις ότι είσαι την στιγμή που το θες. Άστο όσο το πας να το λύσεις, τόσο μπερδεύεται, άστο το γαμημένο.
~~