Hearts are like flowers:
you nurture them in winter,
then they bloom in spring
Όχθες της λίμνης
Ρυτιδώνουν τα νερά
επιθυμίες
Sunrays on his skin,
the wordsmith still remembers
the Chinese mountains
Ρηχό ποτάμι
κυλάει ορμητικά.
Θα το διασχίσεις;
When bones turn to dust
and mighty cities crumble,
plum trees blossom still
Artistic license
The greatest problem with art, especially what could be conceived as “great art”, is its association with sadness and depression, the frustration of the spirit. It is common knowledge today, that creativity can only flourish in sacrifice, in the denial of happiness, and any works of art denuded of this existential terror, any artistic products of a happy mind, are vain and superficial.
But this perception presents an interesting quandary: art is a mirror to life, and, like all mirrors, it can distort, as much as illuminate. It can inform reality, and thus form it, change it. Therefore, art can have a tremendous impact in our lives. In that respect, there is no greater hypocrite than the archetypal unhappy artist.
Creativity is nothing if not an instinct, an overpowering urge to stoke our inner fires into a luminous pyre that burns all our self doubts, all those things that keep us small and insignificant, and kindles the same flame in those around us; so, together, we can proudly illuminate this part of the cosmos that we inhabit. In order for artists to be the conduit for this transformation, though, they will need to envisage the change they want to bring upon the world. A blackened, tarnished mirror, no matter how beautifully made, will never reflect the starlight.
And thus, creators of art need to be conscious of their choice: will they strive to cherish the light in the world, to amplify the happiness, the joie de vivre that is humanity’s birthright? Or will they let their art be a hymn to gloom and despair?
That said, of course, we need to be careful not to censor the darker side of our creativity, as it is an integral part of the spectrum of human expression. Our lives are, after all, a beautiful mosaic of laughter and tears, of fear and its conquest, while in the background Time and Death sing their haunting hymn to impermanence. In that context, we need art to ground us, to remind us that sadness is as integral to the human experience (and as temporary) as happiness, to take the edge off our existential agony.
Art can be lighthearted and, at the same time, deep and profound. It can bring our deepest fears and sorrows to light and thus deprive them of their power over our psyche. It can open a small door for the ineffable to escape from the world of ideas into reality. So let us make art a bright, polished mirror, through which we can look at ourselves and see life in its beautiful, magnificent entirety. Let us make art real.
Serotonin Addicted
Stop looking
Stop looking for meaning in life,
Go make it yourself with your blessed, tired hands
With the wrinkles on the edge of your smiling eyes
With your heart full of summers and winters and wine
Stop looking for solace in others,
You have what you need in your potted plants
The brown stray dog in the corner of the street
The sun that fills your skin with golden joy
Stop looking in the mirror with hate
Break the glass with the force of your smile
Your eyes are true only if you look in earnest,
A warm, kind heart will always see through smoke and mirrors
Stop looking for respect and importance
We are all silly actors and the world’s a second-rate comedy
So bring in the clowns and bask in the chaos
And laugh when the pie gets you on the face.
Stop looking up to teachers and teachings
Nobody knows what you need until you find it
Make your whole life a journey, an expedition
Go out and carve your own path in the jungle
Serotonin Addicted
Outward Flow
Inebriated thoughts above my head,
a head that floats among the clouds unanchored,
my roots run deep, like precious metal veins
beneath the Earth, my mother and tormentor
I was not made to stand and rot, you see
my blood, a mountain stream, free from stagnation
By building homes and locking myself in
habit is my unmaking, my damnation
Life flows through time, unbidden, unrestricted
a current of lucid, conscious experience
just let me go, it sings to those who listen,
not clinging to possession or appearance
No teacher tells a truth gold and eternal
and words are tools that rust when really needed
the saints are naught but fools, liar the Buddha,
when teachings are not felt but only heeded
So, mark these words, and then forget about me
this poem is, after all, another play,
laugh with your beliefs, your thoughts, your life
and, wearing your best smile, go seize the day
Serotonin Addicted
Amor Fati
Βρώμικες γωνίες και καπνισμένοι δρόμοι. Ραγισμένα πεζοδρόμια, ραγισμένοι άνθρωποι. Αυτή είναι η Πόλη σου. Δεν γεννήθηκες εδώ, αλλά εδώ έγινες άτομο, εδώ ελπίζεις κάποτε να γίνεις άνθρωπος. Παρατηρείς τους γύρω σου με την ελπίδα να πάρεις κάποιο στοιχείο, μια ιδέα του “ποιος είσαι”, “τι είσαι” και κυρίως, “γιατί είσαι”, αλλά μάταια. Αν και θεωρητικά όλοι ζούνε στην ίδια πόλη και περπατούν στους ίδιους δρόμους, στην πραγματικότητα ο καθένας ζει στον ιδιωτικό μικρόκοσμο του. Πολλές φορές αναρωτιέσαι αν αναγνωρίζουν την παρουσία άλλων ανθρώπων. Διόρθωση: ατόμων. Η ατομικότητα και η ανθρωπιά είναι συχνά έννοιες αντιστρόφως ανάλογες. Η ακραία ατομικότητα, προϊόν της καταναλωτικής συνείδησης, οδηγεί αναπόφευκτα στην αλλοτρίωση, την απώλεια της σύνδεσης με τον Άλλο, με τον κόσμο. Κι εδώ συνειδητοποιείς γιατί τόσες επαναστάσεις απέτυχαν: προσπάθησαν να συντρίψουν την ατομικότητα χωρίς να καλύψουν την αλλοτρίωση με την τόσο απαραίτητη ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Έτσι, τα άτομα μετατράπηκαν σε μάζα.
Μια γάτα περνάει από δίπλα σου. Κοντοστέκεται και σε κοιτάζει στα μάτια με το επιφυλακτικό, ράθυμο και ελαφρώς ειρωνικό ύφος που μόνο οι γάτες έχουν τελειοποιήσει. Αποφασίζει πως δεν αποτελείς κίνδυνο και τρίβεται στο πόδι σου, πριν συνεχίσει τον δρόμο της και χαθεί στην γωνία. Αγγίζεις το πόδι σου και νιώθεις ακόμα το υπόλειμμα της ζεστασιάς. Συναρπαστικά παράδοξα οι γάτες. Ανεξάρτητες αλλά απαιτητικές, ψυχρά υπολογιστικές αλλά και αυθόρμητες μέχρι βλακείας, χαριτωμένοι φονιάδες. Το πιο παράξενο χαρακτηριστικό τους, όμως, είναι η απόλυτη απουσία ανίας. Μια γάτα μπορεί να κοιτάζει για ώρες με προσήλωση έναν τοίχο, να παίζει σαν μωρό με ένα κουβάρι κλωστή και στην συνέχεια να παρακαλάει για χάδια τους ανθρώπους, γουργουρίζοντας σαν χαλασμένο ψυγείο. Ζει απόλυτα παραδομένη στην κάθε στιγμή, δεν αγχώνεται και, το κυριότερο, δεν βαριέται.
Μακάρι να ήμουν γάτα, σκέφτεσαι, να μπορούσα να ζω στο παρόν με τόση ένταση, και ξαφνικά συνειδητοποιείς το παράλογο του πράγματος. Ο μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να το αποδεχτείς, να σταματήσεις να εύχεσαι, και απλώς να κάνεις αυτό που θες. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις γάτα. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις άνθρωπος. Η αλλοτρίωση δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό, μπροστά στην χαρά της ζωής.
Κλείνεις τα μάτια σου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τα ανοίγεις ξανά και πλέον βλέπεις καθαρά σαν άνθρωπος, βλέπεις σαν γάτα. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και είναι όμορφος, παρά την γκριζάδα και τα σκουπίδια του, την αδιαφορία και την αλλοτρίωση του. Ο μόνος τρόπος να αλλάξεις μια κατάσταση είναι να την δεχτείς, ίσως και να την αγαπήσεις. Χαμογελάς στους γύρω σου και το απορημένο βλέμμα τους σε διασκεδάζει ακόμα περισσότερο. Φαίνεται πως έχουν ξεχάσει τι είναι το χαμόγελο. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, γι αυτό είσαι εδώ. Για να χαμογελάς. Να παίζεις. Να γουργουρίζεις.
Να είσαι γάτα.
Ίσως και λίγο άνθρωπος.
Serotonin Addicted
Καλειδοσκόπιο
Περπατάς το ίδιο μονοπάτι κάθε μέρα. Κάθε σου βήμα, βαρύ, απρόθυμο, σκάβει την γη λίγο παραπάνω, σε φέρνει λίγο πιο κοντά στον θάνατο. Όχι αυτόν τον θάνατο που είναι η φυσική συνέχεια της ζωής, αλλά τον άλλο, αυτόν που έρχεται σ’ αυτούς που δεν έζησαν ποτέ, απλά επιβίωναν.
Κάποτε ήσουν ζωντανός, μικρό παιδί, κάθε μέρα ήταν άλλη μια μαγική παράσταση που σκάρωσε ο κόσμος για να σε διασκεδάσει, κι εσύ βουτούσες με τα μούτρα, χειροκροτούσες, γελούσες. Μετά όμως ήρθε το σχολείο, πλέον η παράσταση είναι κατευθυνόμενη, γεμάτη διαφημίσεις, δεν μπορείς απλά να είσαι, πρέπει να είσαι Κάποιος, αυτό που αρέσει στους γονείς σου, αυτό που θέλει η δασκάλα, αυτό που σου όρισαν. Σύμφωνοι, θα σε αλυσοδέσουμε, αλλά θα σου επιτρέψουμε να διαλέξεις, μέσα σε ορισμένα πλαίσια, το μήκος της αλυσίδας σου, ίσως ακόμα και το χρώμα της, αρκεί να μην το παρακάνεις.
Κι έτσι, σιγά σιγά, σου αφαίρεσαν το χρώμα από τα καλειδοσκοπικά, παιδικά γυαλιά σου, κι ο κόσμος άρχισε να γίνεται πιο γκρίζος, οι ήχοι πιο κενοί. Αντικατέστησες τα όνειρα με φιλοδοξίες, τις μόνιμες, χαρούμενες ερωτήσεις με έτοιμες, ανακυκλωμένες απαντήσεις. Και το χειρότερο: πλέον νιώθεις, όχι, είσαι σίγουρος πως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, πως ανέκαθεν η επιτυχία ήταν για σένα σημαντικότερη από την γαλήνη, την ευτυχία, ένα φιλί στο μάγουλο. Ξέχασες την ζωή, κι αυτό είναι ο πιο μαύρος θάνατος.
Αρκετά όμως με την λήθη.
Οτιδήποτε ξεχάστηκε μπορεί να ανακαλεστεί.
Θυμήσου λοιπόν, πώς είναι ο κόσμος πίσω από το πέπλο. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου και πρόβαρε το άφοβα στον συρρικνωτικό καθρέφτη της ασημαντότητάς μας. Σταμάτα να κοιτάς με ζήλια τα πουλιά στον ουρανό, αλλά πάρε τα όνειρά σου, πλάσε μ’αυτά φτερά στην πλάτη σου και πέταξε μαζί τους, χωρίς να σε νοιάζει που εκεί πάνω κάνει κρύο. Πέτα ότι άχρηστο έχεις μαζέψει στο μπαούλο του μυαλού σου και κράτα μόνο τα σημαντικά, αυτά που σε τρέφουν, σε φωτίζουν και σε ζεσταίνουν. Απότυχε, αν θες, αλλά κάν’το με στυλ, με χαμόγελο. Ερωτεύσου την ζωή, τον κόσμο σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί όντως δεν υπάρχει, μόνο το τώρα είναι δικό σου, αυτό το μεγάλο Τώρα, που είναι το πολυτιμότερο σου αγαθό, ίσως το μόνο που έχεις. Άδραξε το, ανέβα πάνω του, κλείσε τα μάτια και άστο να σε πάει εκεί που θέλει, εκεί που θέλεις. Εκεί που πραγματικά είσαι.
Και τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Το χρώμα είναι και πάλι εδώ. Καλώς ήρθες πίσω στην ζωή.
Serotonin Addicted
Ψυχοδηλωτικό
Όντα φτιαγμένα από κρέας και θνητά σωματικά υγρά
ενσαρκωμένοι άγγελοι του φωτός μα και των σκοτεινών ονείρων
κινούμαστε γύρω από το εγώ μας
σαν καταδικασμένα άστρα δίπλα στην μαύρη τρύπα
σαν σουπερνόβες που δεν ήταν μοιραίο να συμβούν
Οι γύρω μου μου μιλάνε
προσπαθούν να πουν κάτι που θεωρούν σημαντικό
μα εγώ ακούω μόνο φθόγγους και λέξεις
και την δυνατότητα ύπαρξης νοημάτων
σε ένα καθαρά θεωρητικό πλαίσιο
Στην κοινωνία του θεάματος το μέσο είναι το μήνυμα
το φωνάζω στις πλατείες και στα πορνοσινεμά
όμως κανείς δεν συντονίζει τους δέκτες του
με την συμπαντική μουσική, με την σημαντική φυσική
της παράλογης ψυχοακουστικής μας φύσης
Παίρνω τις πιο βρώμικες φαντασιώσεις μου
και φτιάχνω σπιτικά αλκοολικά κοκτέηλ
και πνίγω την λογική μου μέχρι θανάτου
μαγικό φέρετρο: για λίγους, μόνο για τρελούς
κλείνομαι μέσα και τραγουδώ στις ενοχές μου
Μην σκέφτεστε δυιστικά
η τρέλα δεν συνεπάγεται έλλειψη λογικής
και ένας υγιής αντικομφορμισμός αποτελεί αντίδοτο
στον κοινωνικό κανιβαλισμό που πωλείται στα σουπερ μάρκετ
με ετικέτες βιολογικής καλλιέργειας
Μυριάδες αντιπερισπασμοί μα τα πρόβατα μένουν προσηλωμένα
στις φαντασιώσεις καριέρας και μεγαλείου
που προβάλονται στους τοίχους των σφαγείων και των γηπέδων
Χρειαζόμαστε έναν ποιμένα- απελευθερωτή
αλλά πάντα πρέπει να κρατάει μαγκούρα
Απευθύνομαι σε σένα, το υπέροχο χαμόγελο του πυρετού
τα μάτια με τις διεσταλμένες κόρες και σκέψεις
Κοίταξε με, άκου με, φώναξε μου
βρίσε με ή χτύπα με, μίσησε με ή αν είσαι τόσο σκληρός αγάπα με
μόνο μην με μολύνεις με κούφια λόγια
Πρελούδιο στο κενό
Ένας λαβύρινθος στενός, μαύρος, καταθλιπτικός
Κάνει ολοένα και μικρότερη την ύπαρξη μου
Με κατακλύζει ένα βαθύ κενό, με περικυκλώνει και με λιώνει
Δάκρυα κόκκινα κυλάνε τα γαμημένα συνεχώς
Η απουσία οποιαδήποτε κινήτρου με κάνει να θέλω να δραπετεύσω από δω
Η ίδια απουσία με έχει οδηγήσει στο να έχω κολλήσει χρόνια εδώ
να περιφέρομαι σαν νεκροζώντανος σε ένα αέναο μουντό σκηνικό
Εθιστικό ναρκωτικό η επιβίωση
μια ημιζωή ατέρμονη με μικρές μαρμαρυγές θολής απόλαυσης
εξαρτημένος από την ρηχή ανάσα μου
και γαντζωμένος από τις πιο μαύρες, κρυφές σκέψεις
που φύονται στο γόνιμο χώμα του μυαλού
και το χειρότερο απ’όλα; έχω το φάρμακο
μα το φοβάμαι πιο πολύ απ’ την αρρώστια
Αμφιβάλλω αν θα καταφέρω ποτέ να δραπετεύσω
Από αυτήν την ασφυχτική φυλακή
ύπουλα χτισμένη από μένα
Μην αμφιβάλλεις ότι έχεις και εσύ μία
Ολόδικιά σου μόνο για σένα
Την φροντίζεις με μεγάλη αγάπη
Τρέφεται από τις σάρκες σου και μεγαλώνει
Μεγαλώνετε μαζί σαν δύο όμορφοι ξένοι
Περπατάω και αίμα στάζει πίσω μου
Μπορεί απλά να βρίσκομαι
Στα σκοτεινά δωμάτια ενός φτηνού φρενοκομείου
Και να τα φαντάζομαι ή να τα ονειρεύομαι όλα αυτά
Τότε δεν θα πονούσα βέβαια
Ούτε θα ένιωθα τις δυνάμεις μου να χάνονται
Κάθε ελευθερία ένας μικρός θάνατος
κάθε θάνατος μια μικρή ελευθερία
η ζωή δεν είναι φτιαγμένη για να είναι ελεύθερη
φτιάχνει φυλακές για να προστατευτεί από τον εαυτό της
φυλακή η οικογένεια
φυλακή ο έρωτας
φυλακή η ασφάλεια- ίσως η μεγαλύτερη
φυλακή το εγώ
η μόνη ελεύθερη ζωή είναι αυτή που τελειώνει ελεύθερη
νοείται άλλωστε ζωή δίχως το τέλος της;
Παλιάτσος + Serotonin Addicted
Σουρεαλλοτρίωση #2
Κάποτε ο Τσουανγκ-Τσε ονειρεύτηκε ότι ήταν μια πεταλούδα. Πετούσε χαρούμενος από λουλούδι σε λουλούδι και απολάμβανε την πεταλουδίσια ζωή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Ξαφνικά ξύπνησε και ήταν πάλι ο Τσουανγκ-Τσε. Πλέον όμως ο σοφός δεν ήξερε αν ήταν ο Τσουανγκ-Τσε που ονειρεύτηκε ότι είναι πεταλούδα ή αν ήταν μια πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι ο Τσουανγκ-Τσε. Αυτή είναι η Μεταμόρφωση των πραγμάτων.
Κάποτε μια πεταλούδα ονειρεύτηκε ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Καθόταν κάτω από ένα δέντρο και βασάνιζε το μυαλό της με το να διαλογίζεται πάνω στην αληθινή φύση του Τάο και την αιώνια εναλλαγή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν πεταλούδα. Ξαφνικά ξύπνησε και τίναξε τρομαγμένη τα φτερά της. Αυτή η μικροσκοπική κίνηση μετακίνησε ελαφρά κάποια μόρια αέρα, που με την σειρά τους μετατόπισαν άλλα μόρια, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση, τελικό αποτέλεσμα της οποίας ήταν ένας καταστροφικός τυφώνας στην Κίνα. Αυτή είναι η εκδίκηση της πεταλούδας.
Serotonin Addicted
Σουρεαλλοτρίωση #1
Κάποτε, σε μια πολιτεία μακρινή, υπήρχε μια μουσική βιβλιοθήκη. Ήταν η πιο ξακουστή στο είδος της. Οι φήμες λένε ότι στα ράφια της φυλάσσονταν οι παρτιτούρες από όλα τα κομμάτια που είχαν γραφτεί ποτέ. Κάποιοι μάλιστα πάνε ακόμα πιο μακριά, και ισχυρίζονται ότι μέσα στους άπειρους συνδυασμούς από νότες και διαστήματα που αποτελούσαν τα μουσικά χειρόγραφα της, υπήρχαν και όσα κομμάτια δεν είχαν γραφτεί ακόμα.
Στην εξωτική αυτή πολιτεία, όλοι ασχολούνταν με την μουσική. Όλοι ήξεραν να παίζουν ένα τουλάχιστον μουσικό όργανο, τραγουδούσαν με υπέροχες, ασημένιες φωνές και μπορούσαν να αναλύσουν τον ρυθμό, την μελωδία και την αντίστιξη ακόμα και του πιο περίτεχνου έργου. Όμως ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας συνθέτης. Ποιος να συνθέσει, άλλωστε, όταν όλη η μουσική είχε ήδη γραφτεί και περίμενε κρυμμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης; Έτσι, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ικανότητά τους, όσο συνυφασμένη κι αν ήταν η μουσική στις ζωές τους, τους έλειπε η βασική, η μεγαλύτερη απόλαυση της τέχνης: η χαρά της δημιουργίας. Ώσπου μια νύχτα σκοτεινή και συννεφιασμένη, φλόγες ξεπήδησαν από τα μεγάλα παράθυρα της βιβλιοθήκης. Παρά τις προσπάθειες των κατοίκων να σβήσουν την φωτιά, το επιβλητικό κτήριο κάηκε μέχρι τα θεμέλια.
Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά. Κάποιοι είπαν πως η τέχνη, όπως και η γνώση, σε μεγάλες συγκεντρώσεις είναι εκρηκτική και εύφλεκτη. Άλλοι θεώρησαν πως η φωτιά ήταν προϊόν δόλου, πως πράκτορες κάποιας αντίπαλης πολιτείας θέλησαν να δώσουν ένα καίριο πλήγμα στο γόητρο της πόλης. Ένα αγοράκι, όμως, που παρακολουθούσε μαγεμένο τον χορό της φωτιάς και του καπνού από το παράθυρό του, άκουσε ένα γέλιο τρελό, ένα γέλιο που έκρυβε την χαρά της ελευθερίας. Και το γέλιο αυτό ακολούθησαν οι νότες από ένα ελαφρώς ξεκούρδιστο πιάνο.
Έτσι, μέσα από τις αναρίθμητες πιθανότητες γεννήθηκε η πρώτη αυθεντική σύνθεση στην πόλη.
Serotonin Addicted