Πολύτιμο μου δηλητήριο σε κρύβω, σε χρειάζομαι, σε αποθηκεύω. Ανήμπορε εαυτέ μου που είναι το αντίδοτο σου.
Ο φιλόσοφος έπιασε το τετράδιο. Τον είχε πιάσει πανικός. Οι λέξεις ερχόταν σαν ριπές από σφαίρες. Άρχισε να γράφει, να φιλοσοφεί, να αισιοδοξεί, να κατεβάζει το βλέμμα, όταν σκηνές από την πραγματικότητα εμφανιζόταν εκεί σαν εφιάλτες που ελπίζεις ποτέ να μην ξαναδείς. Απότομα ξαναδιάβασε τις τρεις τελευταίες λέξεις ελευθερία, δικαιοσύνη. Στη τρίτη προσπαθούσε να βγάλει νόημα. Τα ορνιθοσκαλίσματα, που υποτίθεται ότι σήμαιναν κάτι, απλά δεν τον άφηναν να δει. Σκέφτηκε τους φίλους του που πάντα σχολίαζαν τον γραφικό του χαρακτήρα. Ήταν κάτι σε κινεζικο-αιγυπτιακά ορνιθοσκαλίσματα. Χαμογέλασε, εικόνες από διακοπές γέμισαν τις σκέψεις του.
Αλλά όχι οι λέξεις που λίγο πιο πριν γάζωσαν το μυαλό του όρμιζαν ξανά. Αυτή τη φορά η λέξη εμπιστοσύνη έκανε κύκλους. Αναλογίστηκε γιατί; Ίσως κάτι είχε να πει. Εμπιστοσύνη σκέφτηκε, κάτι ήξερε για αυτή τη λέξη, αλλά ήταν λες και διάβαζε το νόημα της μέσα σε πυκνή ομίχλη στα τριάντα μέτρα. Είχε να την χρησιμοποιήσει ή να την αισθανθεί από τότε που τον έβλεπε ο πατέρας του να παίζει καταστρέφοντας τα πάντα. Αλλά ο πατέρας του ως ο έμπιστος κολλητός του που δεν θα το ξεφούρνιζε ποτέ στη μητέρα του.
«Δεν υπάρχει περίπτωση» είπε «πρέπει να βρω το νόημα ξανά». Έκλεισε τα μάτια του χαλάρωσε στο αγαπημένο του καναπέ. Μέσα στις σκέψεις τον πηρέ ο ύπνος. Όταν ξύπνησε, θυμήθηκε ένα όνειρο που είχε δει πολλές μέρες πριν. Το είχε συζητήσει και με έναν φίλο του, τον μοναδικό του φίλο εδώ και χρόνια, τον σκύλο του. Τότε δεν είχε πάρει απάντηση. Παραξενεύτηκε γιατί. Είπε να το σκεφτεί μονός του αυτή τη φορά. Όχι ότι δεν ήθελε να μιλήσει με τον κολλητό του αλλά εκείνη την ώρα ο κολλητός του ήταν απασχολημένος. Κοιμόταν!
Έπρεπε να τη βρει αυτή τη λέξη όμως. Του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Ένιωθε ότι σε αυτή τη πρόταση κρύβεται το νόημα της ζωής που είχε ανακαλύψει πρωτύτερα. Το αποφάσισε, θα ψάξει την αποθήκη, που βρίσκονται πετάμενα δεκάδες τετράδια με τα γραπτά του. Αν διαβάσει κάμποσα ποιήματα ίσως θυμηθεί την λέξη! Έγραφε, έγραφε από μικρός, όταν οι άλλοι έπαιζαν χόρευαν και γελούσαν, οι ανώριμοι, αυτός έγραφε. Έγραφε και διάβαζε. Η σκονισμένη βιβλιοθήκη με τα εκατοντάδες βιβλία σπεύδει να του το υπενθυμίσει. Μπρετόν! Βάνεγκεμ! Μαρκουζέ! Μακιαβέλι! Κιρκεργκαρντ! Τόσες πολλές γνώσεις στο κεφάλι του και νιώθει πιο άδειος και από το πηγάδι που διαλογιζόταν ο Toru!
Ζωή! Δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό, αλλά σίγουρα δεν βρίσκεται στην αποθήκη που ψάχνει ο πρωταγωνιστής μας, με εξαίρεση ένα δυο αράχνες που χαλαρώνουν στον αγαπημένο τους ιστό. Όχι, ούτε αυτή η λέξη του ταιριάζει.. Το όνειρο, το όνειρο!
Βρίσκεται σε ένα μεγαλοπρεπές σαλόνι. Πολυτελείς καναπέδες με επίχρυσα καλύμματα και ένα μαύρο γυαλιστερό τραπέζι που φιλοξενεί εκατοντάδες μικροσκοπικά πιάτα κοσμούν τον χώρο. Καταλαβαίνει ότι κινείται, το σαλόνι βρίσκεται μέσα σε ένα τρένο. Μπροστά βλέπει ένα τούνελ και μετά από λίγα δευτερόλεπτά το φως χάνεται. Όταν το τρένο βγαίνει από το τούνελ παρατηρεί έντρομος ότι το δωμάτιο έχει παραμείνει το ίδιο με εξαίρεση τέσσερα δέντρα, καθένα σε κάθε μια γωνία. Τα δέντρα χαμογελάνε χαιρέκακα, ωχ απλώνουν τα κλαδιά τους που μεταμορφώνονται σε τεράστια καφέ βρώμικα χέρια και τον κυνηγάνε. Δεν υπάρχει διέξοδος. Η πόρτα που υπήρχε προηγουμένως έχει μετατραπεί σε καθρέφτη. Τα κλαδιά σκίζουν το σώμα του, νιώθει να τον σκάβουν, αλλά δεν πονάει. Του παίρνουν την καρδιά και απομακρύνονται. Μια μεγάλη κόκκινη καρδία όπως αυτή που χάζευε παλαιότερα στα βιβλία βιολογίας. Τα χέρια μεταμορφώνονται αργά σε μικροσκοπικά μαχαίρια που αρχίζουν να κόβουν την καρδιά του σε μικρά μικρά κομμάτια και να τα απλώνουν στα πιάτα. Τι περίτεχνο κόψιμο!
<<Ναι τελικά αυτή πρέπει να είναι η λέξη>> ψιθυρίζει ανακουφισμένος και σκουπίζει τον ιδρώτα που στάζει από το μέτωπο του..
ra.ka.ma.hi. & παλιάτσος