Έλλειψη ταυτότητας. Έλλειψη ταύτισης. Αλλάζουμε επειδή μεγαλώνουμε ή μεγαλώνουμε επειδή αλλάζουμε;Τα πάντα κινούνται γρήγορα. Δεν τα προλαβαίνω. Μην γελάς. Ξέρω γαμιέται το φρένο, αλλά δεν ένιωσες ποτέ την έλλειψη του όσο εγώ.
Ζούμε, γελάμε, αλληλεπιδράμε σε ένα παιχνίδι που δεν καθορίζουμε έστω και λίγο, έχοντας την αυταπάτη ότι το καθορίζουμε. Ξαπλώνουμε στην ασφάλεια ενός διογκωμένου εγώ που ξεγελάει την ασημαντότητα μας. Τουλάχιστον προσωρινά. Βαθιά το ξέρουμε. Ντύνουμε το εγώ με διαφορετικούς τρόπους, άλλοτε με χρυσά λαμπερά κοσμήματα και πολυτελή ατομοδιαφορετικότητα, άλλοτε λίγο πιο εναλλακτικά με επαναστατική, λιτή και ματσό αισθητική. Αλλά το εγώ υπάρχει στην γωνία χαμογελώντας χαιρέκακα, περήφανο και μεγεθυμένο να διαλύει κάθε μεγάλη ιδέα, να μας διαχωρίζει, να μας κάνει ελιτιστές, διαφορετικούς, ονειροπόλους, κομπλεξικούς. Να μας ξεχωρίζει.
– Φοβάσαι αυτό που είσαι. Κράζεις αυτό που φοβάσαι. Κράζεις αυτό που είσαι.
Η ομορφιά βρίσκεται στην αβεβαιότητα. Η ομορφιά δεν υπάρχει. Ούτε η αβεβαιότητα. Η ομορφιά αν υπάρχει, θα υπάρχει σε ένα χρώμα, μια μυρωδιά, μια γεύση, ένα φεγγάρι και ένα φιλί. Μεγαλώνεις για να καταλάβεις ότι κάποτε τα ήξερες όλα.
Συμβάσεις, λεκτικές συμβάσεις, καταραμένοι να δρούμε σε ένα φιλτραρισμένο δυιστικό μοτίβο. Μανιχαιστικά κάγκελα μας κρύβουν τον ήλιο. Αλλά δεν έχει σημασία.
Τίποτα δεν έχει σημασία. Δηλαδή όλα.
Παλιάτσος