Ενότητα 1.
Ξύπνησα από τον εκνευριστικό ήχο του ξυπνητηριού. Σηκώθηκα αυτόματα, νιώθοντας το κεφάλι μου τελείως άδειο. Που είμαι; Ποιος είμαι; Γιατί έχω βάλει το ξυπνητήρι μου να χτυπήσει τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα;
Παρατηρώ το δωμάτιο που βρίσκομαι. Δεν μου θυμίζει τίποτα οικείο. Ένα φτωχικό κρεβάτι, ένα κομοδίνο, ένα γραφείο, μια ντουλάπα, ένας υπολογιστής. Ο τοίχος είναι βαμμένος κίτρινος και το δωμάτιο μοιάζει ξένο και μουντό. Νιώθω ταχυκαρδία και άγχος. Είναι περίεργο συναίσθημα να μην θυμάμαι τίποτα για το ποιος είμαι, αν σπουδάζω, αν δουλεύω, πρόσωπα, φίλοι, συγγενείς, που μεγάλωσα, που γεννήθηκα… Χάος. Δεν νιώθω καμία σύνδεση με τον εαυτό μου.
Προσπαθώ να ηρεμήσω. Οι σκέψεις με επισκέπτονται με την ταχύτητα που μια σφαίρα φεύγει από το όπλο ενος redneck.. Μπορεί να έφαγα φρίκες από κανένα τρελό hangover ή ποιος ξέρει τι μαλακίες δοκίμασα χθες. Παροδικό θα είναι. Μετακινούμαι να παρατηρήσω το σπίτι, μήπως θυμηθώ τίποτα. Το σπίτι είναι αρκετά απλά επιπλωμένο, μικρό και με χαμηλούς τοίχους. Ελαφρά καταθλιπτικό. Γύρω στα 40 τετραγωνικά. Χαζεύω την βιβλιοθήκη. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ψυχολογίας, μαθηματικών. Βλέπω μια φωτογραφία πάνω από το ψυγείο. Ένας άντρας αγκαλιά με μια κοπέλα γύρω στα 25. Τα πρόσωπα είναι ξεθωριασμένα. Αυτό είναι. Τρέχω αγχωμένος στην πόρτα που λογικά θα οδηγεί στην τουαλέτα να δω πως είμαι. Τι φρίκη να μην ξέρεις καν πως είσαι…
Φοβάμαι να αντικρύσω το πρόσωπο και το σώμα μου. Δεν γαμιέται… Θέλω να σκεφτώ λίγο, πάω να ετοιμάσω έναν καφέ. Κάθομαι στον καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Τι είμαι τελικά; Τι είστε όλοι εσείς; Είστε το σώμα ή το πρόσωπο σας; Η εξωτερική προβολή του εαυτού σας; Η πρώτη άποψη είναι αυτή που μένει συνήθως αναλλοίωτη και κρίνεται κυρίως από την εξωτερική εμφάνιση. Μύτες, δόντια, στόματα, αυτιά, μυς, συμμετρία. Φαντάσου μια πραγματικότητα που θα φορούσες προσωπεία συνεχώς. Θα ήσουν εσύ μετά; Θα συμπεριφερόσουν με τον ίδιο τρόπο;
Τελικά τι είμαστε; Μήπως είμαστε οι σκέψεις μας ή οι μνήμες μας; Οι τραπεζικοί λογαριασμοί, τα σπίτια μας, τα χόμπι ή οι σεξουαλικές μας εμπειρίες; Και γω τι είμαι τώρα; Ακόμα σκέφτομαι, δρω, έχω μια ηθική, αξιολογώ, κρίνω. Είμαι ένα βαθύ πηγάδι χωρίς νερό, μια κατάμαυρη λίμνη που δεν διακρίνεις τίποτα από την επιφάνεια, ένα πρόσωπο χωρίς μάτια. Αλλά νιώθω εγώ. Γιατί εσείς νομίζετε ότι ξέρετε τι είστε στην τελική; Οι σκέψεις σας απλά σας ελέγχουν, σας αγχώνουν, σας απομακρύνουν από τον εαυτό σας. Και η μνήμη λειτουργεί αρνητικά, άμα δεν έχετε κριτική σκέψη. Θυμάστε μια ιστορία και καταλήγετε σε χίλια δύο συμπεράσματα, μπερδεμένοι από τις αυταπάτες αιτίου και αιτιατού. Φταίει η γαμημένη λειτουργία των νευρώνων μας που λειτουργεί με δυαδικά μοτίβα. Με μηδέν και ένα. Με on και off. Καταδικασμένοι να κρίνουμε και να αντιλαμβανόμαστε μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα τα πράγματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Μπόλικες αυταπάτες αιτιοκρατίας και αντικειμενικότητας.
Σηκώνομαι. Κατευθύνομαι προς την τουαλέτα. Στον καθρέφτη διακρίνω έναν μελαχρινό αδύνατο άντρα με έντονα χαρακτηριστικά, μπλε διεισδυτικά μάτια, λεπτά χείλη και μακριά μαλλιά. Δεν μου θυμίζω τίποτα, ξενερώνω. Το πρόσωπο στην φωτογραφία ήταν διαφορετικό. Τώρα απομένει να καταλάβω ποιος είμαι. Άμα ψάξω τα συρτάρια ή τον υπολογιστή μπορεί να βρω κάτι. Οι έντονοι μαύροι κύκλοι στο πρόσωπο που με κοιτάζει στον καθρέφτη με συμβουλεύουν να πάω να κοιμηθώ. Μπορεί άμα ξυπνήσω να τα θυμηθώ όλα. Όποιος και αν είναι ο λόγος που χτύπησε το ξυπνητήρι στις 4, ας πάει να γαμηθεί.
Παλιάτσος
Η συνέχεια εδώ
Είμαστε ό,τι θυμόμαστε; Part 2