Ενότητα 2.
Ξύπνησα από το φως του ήλιου που εισέβαλλε δειλά από το μικρό παράθυρο του δωματίου μου. Σκατά. Δεν θυμάμαι τίποτα. Η για την ακρίβεια θυμάμαι τα πάντα από τις τέσσερις τα ξημερώματα. Χαμογελάω. Είναι παράλογο αυτό που μου συνέβη, νιώθω σαν να είμαι ο πρωταγωνιστής ενός βιβλίου η μιας ταινίας ή έστω μήπως κάποιος μπάσταρδος με χρησιμοποιεί για κανένα κοινωνικό πείραμα και έχει γεμίσει το σπίτι με κάμερες.. Εντωμεταξύ κάτι έχει αλλάξει. Δεν βρίσκομαι στο ίδιο σώμα που βρισκόμουν πριν. Το σώμα μου είναι γυναικείο τώρα! Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν πρέπει να τα παρατήσω. Ανοίγω τον υπολογιστή. Έχει κωδικό. Δεν με βοηθάει τίποτα. Κάποιος παίζει ένα περίεργο παιχνίδι, δεν εξηγείται αλλιώς. Στο μυαλό μου χορεύουν περίεργα σενάρια και χαώνομαι τελείως. Πρέπει να βγω επιτέλους από αυτό το κωλόσπιτο. Και όμως το πιο εξωφρενικά παράλογο συμβαίνει. Δεν υπάρχει πόρτα να οδηγεί προς τα έξω.. Απορώ πως δεν το πρόσεξα χθες. Σαν να είμαι εγκλωβισμένος σε ταινία του Μπουνιουέλ ή σε βιβλίο του Κάφκα. Χαμογελάω και κατευθύνομαι προς τον καθρέφτη. Τα πάντα στο σπίτι είναι ίδια εκτός από μένα.
Μια γλυκιά ύπαρξη εμφανίζεται στον καθρέφτη. Ξανθιά μαλλιά, μαύρα αμυγδαλωτά μάτια, άσπρο δέρμα και γλυκά κόκκινα χείλη. Παραπατάω προς τα πίσω. Πηγαίνω και κάθομαι ξανά στον καναπέ. Προσπαθώ χρησιμοποιώντας την λογική μου να καταλήξω σε κάποιο ρεαλιστικό σενάριο. Δεν υπάρχει, ποιόν πάω να κοροϊδέψω; Πρέπει να δεχτώ την μοίρα μου και να πορευτώ ανάλογα. Μαλακίες. Δεν θα τα παρατήσω, θα χρησιμοποιήσω ότι μπορώ για να καταλάβω τι γίνεται. Περνάω όλη την ημέρα ψάχνοντας τα συρτάρια του κομοδίνου, την ψυχαναγκαστικά ταχτοποιημένη ντουλάπα που φιλοξενεί όπως φαίνεται ρούχα διαφορετικών φύλων, στυλ και ηλικιών. Διάβασα κάθε σελίδα των μουτζουρωμένων τετραδίων που βρήκα στη βιβλιοθήκη. Τα περισσότερα περιέχουν σημειώσεις από διάφορα πανεπιστημιακά μαθήματα. Όλα έχουν τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα. Τον δικό μου άραγε; Αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσω. Πιάνω το μολύβι και βλέπω σιγά σιγά να σχηματίζονται λέξεις με τον γραφικό χαρακτήρα που παρατηρώ επί ώρες. Δεν μπορώ να ελέγξω τι γράφω, μια περίεργη εξωτερική δύναμη με οδηγεί. Έχω γεμίσει μια σελίδα με την φράση « Δεν έχει νόημα να ψάχνεις, η αλήθεια βρίσκεται μέσα σου». Έχει βραδιάσει και είμαι πολύ κουρασμένος. Περιμένω με μαζοχιστικό ενθουσιασμό να δω τι θα μου επιφυλάξει η αυριανή μέρα…
Η συνέχεια και το τέλος εδώ
Είμαστε ό,τι θυμόμαστε; Part 3