Έψαχνε απεγνωσμένα να την βρει. Το είχε κάνει στόχο ζωής. Την είχαν ανακαλύψει και άλλοι άλλωστε. Το έβλεπε στα μάτια τους. Τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Σχεδόν ποτέ..
Την έψαξε στα βιβλία. Αριστουργηματικοί συγγραφείς σαν μικροί θεοί που κινούν τις μαριονέτες και πλάθουν ολόκληρους ανθρώπους, κόσμους και κοινωνίες – φιλόσοφοι, ποιητές και ψυχολόγοι ταυτόχρονα – σίγουρα είχαν να του διδάξουν πολλά. Όμορφα πλασμένες και εκτεθειμένες ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές με χαρακτήρες που διαθέτουν κάτι παραπάνω από τον τυχαίο γνωστό που πετύχαινε έξω. Έμαθε πολλά απ’ αυτά. Μέχρι που συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν βιώνεται θεωρητικά. Η απουσία πράξης σκότωνε τους χείμαρρους θεωρίας που κατέκλυζαν το κεφάλι του. Άλλο η στείρα επανάληψη, άλλο το βίωμα. Στο ίδιο τσουβάλι και τα εκατοντάδες βιβλία πολιτικής, ψυχολογίας και φιλοσοφίας που διάβασε. Αηδίες..
Έπειτα, την έψαξε στα ξενύχτια, στα ποτά, στην συνεχή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων και ουσιών. Η αρχική ευδαιμονία μετατράπηκε σύντομα σε ένα τεράστιο αχανές κενό στο βάθος του οποίου βρισκόταν μια μαύρη λίμνη που αντικατόπτριζε την σκιά του. Γερασμένη, σκληρή, άκαμπτη, ρηχή. Ήταν ψεύτικο το όλο σκηνικό. Σαν να βρισκόταν εγκλωβισμένος σε ένα παιχνίδι ρόλων, με συχνά ψεύτικα χαμόγελα και φαιδρές υποσχέσεις φαινομενικά κοινωνικών ατόμων, ανίκανων για οποιαδήποτε ουσιώδη σύνδεση με κάποιον άλλο, σχέσεων για αυτοπροβολή και όχι για την απρόσμενη μαγική γνωριμία με μια ξένη ύπαρξη. Η οποιαδήποτε σχέση σεξουαλική ή μη είναι ένα μονοπάτι. Τις περισσότερες φορές σου προσφέρει αρκετά. Εσύ όμως το οριοθετείς από την αρχή σαν μονόδρομο για να νιώθεις πιο ασφαλής. Και δεν ξέρεις πώς να γυρίσεις μετά. Και δεν απολαμβάνεις τη ζωή σου. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Την έψαξε στον τζόγο. Αδρεναλίνη, αγωνία, ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό, εθισμός. Ήταν σαν την εκτεταμένη χρήση ουσιών η όλη κατάσταση. Το τέλειο γίνεται συνηθισμένο και το συνηθισμένο βαρετό.
Την έψαξε σε στόχους. Είχε γεμίσει μπλοκάκια που κατέγραφε τι ήθελε να πραγματοποιήσει την επόμενη μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο. Πεπεισμένος ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Απλή νεύρωση και άγχος.
Σε likes, λεφτά, δουλειά και κατανάλωση προϊόντων που σου φέρνουν την ευτυχία δεν την έψαξε ποτέ. Αρκούσε ότι παρατηρούσε τους συνανθρώπους του, να γίνονται δυστυχισμένοι προσπαθώντας να γίνουν ευτυχισμένοι. Ο Φρόιντ έλεγε ότι μπορεί να την βρεις πίσω στην παιδική ηλικία. Να θυμηθείς τι ήθελες τότε. Ο Φρόιντ έλεγε και αρκετές μαλακίες..
Τριγυρίζει ακόμα ανίκανος να βρει ένα σπίτι, ανίκανος να αφεθεί στην ομορφιά της πραγματικής ηρεμίας. Ψάχνει να βρει αυτό που αποτυχημένα προτείνουν τα διάφορα εγχειρίδια και οι σοφοί. Οι σοφοί εκείνοι που δίνουν διαλέξεις και παίρνουν εκατομμύρια. Μια μέρα επέστρεψε στην Ελλάδα, έχοντας γυρίσει πόλεις και χώρες που δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Τον κέρασα ένα καφέ σε ένα παρκάκι όπως τον παλιό καλό καιρό και του ζήτησα να μου πει τι έχει καταλάβει μέχρι τώρα και αν θα μπορέσει να βρει ποτέ αυτό που ψάχνει. Μου είπε αυτολεξεί:
«Την βρήκα την ευτυχία μου. Βρίσκεται ακριβώς στο ταξίδι να την αναζητώ. Αυτός είναι πλέον ο σκοπός μου. Μοιάζει παράδοξο αλλά δεν είναι. Είναι μπροστά μας, είναι απλή, αλλά εμείς δυσκολεύουμε τις ζωές μας. Το καλύτερο μέρος για να κρύψεις κάτι είναι να το βάλεις μπροστά στα μάτια του άλλου». Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε με σιγανή συγκινημένη φωνή.
«Δεν υπάρχει αντικειμενική συνταγή όμως. Τα πράγματα που φαίνονται ιδεατά για κάποιον, είναι φυλακή για κάποιον άλλον. Το δύσκολο αρχικά είναι να καταλάβεις ποιος είσαι. Δεν νιώθουμε άνετα να δούμε βαθιά τον εαυτό μας, το φοβόμαστε. Οι χριστιανοί το είχαν καταλάβει αυτό και καθιέρωσαν την εξομολόγηση. Εκεί ανακαλύπτεις τα ενδότερα σου, τις δήθεν αμαρτίες σου, τις πιο βαθιές κρυμμένες σκέψεις, τις αποτυχίες σου. Είναι μια ανακούφιση να ξεγυμνώνεσαι. Και είναι εύκολο να το κάνεις σε έναν απρόσωπο, έμπιστο πρόσωπο που είναι λειτουργικά ανίκανος να τα διατυμπανίσει… Στην πραγματικότητα δεν το κάνεις ούτε στον εαυτό σου. »
«Οι άνθρωποι που δεν έχουν δει καθαρά τον εαυτό τους είναι αδύναμοι για οποιαδήποτε σχέση και ανίκανοι να ευτυχήσουν. Επειδή τους καταδιώκουν επιτυχίες και θέλω που δεν παραδέχονται. Είναι εγωιστές και οι εγωιστές δεν αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, αντιθέτως, τον μισούν και τον υποτιμούν υπερβολικά και γι’ αυτό είναι φοβικοί και καχύποπτοι με τους άλλους. Η ευτυχία πηγάζει από μέσα και εμπεριέχει την αυτοαποδοχή. Θέλει όμως κόπο, ψάξιμο και μπόλικο πόνο. Η ευτυχία υπήρχε ανέκαθεν σαν θάλασσα μέσα μας, εμείς όμως την στραγγίζαμε συνέχεια με τον ανταγωνισμό, τα σχολεία, τις βαρετές δουλειές, τους κανόνες, τους τύπους, τις αστυνομίες, τις ιεραρχίες, τους στρατούς, τα φοβικά σύνδρομα, την έλλειψη αγάπης και συναισθημάτων»