Περνάνε οι νύχτες
Στέκομαι εγκλωβισμένος στη εθιστική ικανοποίηση του να μην κάνεις τίποτα
Στην ψυχαναγκαστική προσπάθεια να αποδείξω πάλι
και πάλι
και ξανά
σαν ποντίκι στην ρόδα που κινείται συνεχόμενα,
σαν γάτα που κυνηγάει την ουρά της σε ένα αέναο παιχνίδι βασανιστήριο,
σαν νυχτοπεταλούδα που πληγώνει συνεχώς τον εαυτό της αναζητώντας το φως
Δεν θα σταματήσει μέχρι το αναπόφευκτο τέλος,
αφελείς ηδονιστές.
Λέξεις που κυλάνε χωρίς νόημα
Λέξεις γνωστές, τετριμμένες, άχαρες
Λέξεις που φτύνονται στα ραγισμένα πεζοδρόμια
Άδειες σκέψεις που σου τσακίζουν την ψυχοσύνθεση
ανούσιες, επικίνδυνες,
δώρο του μαύρου δράκου που στέκεται δίπλα μου
και με σπρώχνει στην γνώριμη και μακρινή άβυσσο
που με συντροφέυε κάποιες φορές
ολοένα και πιο σπάνιες,
πικρή παρέα
Την στιγμή που μπορούσα να σκοτώσω
αποφάσισα ότι αν είναι να το κάνω
το θύμα θα είναι ο εαυτός μου,
τότε ξαναγεννήθηκα.